Текст песни Неизвестен - abu lala mahari
- Исполнитель: Неизвестен
- Название песни: abu lala mahari
- Дата добавления: 11.01.2021 | 11:26:04
- Просмотров: 321
- 0 чел. считают текст песни верным
- 0 чел. считают текст песни неверным
Текст песни
Աբու – Լալա Մահարին,Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:
Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:
Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:
Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:
Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:
Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:
Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:
Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:
– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:
Գնա մենավոր վայրերը թափուր,
Перевод песни
Абу - Лала Махари,Знаменитый поэт Багдада,
Он жил десятилетиями
В великолепном городе халифов,
Он жил в славе և в удовольствиях,
Он сидел за столом с сильными, знатными,
Он поссорился с мудрецами,
Любил և проверял друзей,
Это было на родине разных народов,
Он видел людей, он видел законы.
И его проницательный дух узнал человека,
Он узнал и глубоко ненавидел этого человека
И его законы.
И поскольку у него не было жены и детей,
Он раздал все свое богатство бедным,
Он взял небольшой караван верблюдов с едой и припасами.
И однажды ночью, когда Багдад спал
На еловых берегах Тигра, -
Тайно покинул город…
И караван, Абу Лала, тихонько визжал, как родник
Он шел тихо, бездействуя по ночам, под сладкий звон колокольчиков.
Караван ровными шагами шел по дороге,
И колокола благоухали, спокойно заливая поля.
В мягкости греха Багдад спал прекрасными, яркими мечтами о рае,
В Гулистане соловей сладко запел газелей слезами любви.
Бриллианты фонтаны сияли яркой улыбкой,
Благоухание и благовония для поцелуев были зажжены из углов четырех халифов.
Караваны драгоценных звезд блуждали путями небесными,
И все небо звенело бездонным, великолепным, неугасимым роялем звезд.
Ветер с ароматом гвоздики нашептывал сказки тысячи и одной ночи,
В сладком сне на дороге качались пальмы и ели.
И караван днем и ночью бежал вперед и не оглядывался.
Неизвестным способом было призвать Абу-Лалу и нежно ее лелеять.
«Иди, всегда уходи, мой караван, иди до конца моих дней»,
Это то, что сказал в своем сердце великий поэт Абу Махари Махари.
Отправляйся в безлюдные места,