Текст песни Віктар Шалкевіч - Орля
- Исполнитель: Віктар Шалкевіч
- Название песни: Орля
- Дата добавления: 09.10.2020 | 23:32:05
- Просмотров: 190
- 0 чел. считают текст песни верным
- 0 чел. считают текст песни неверным
Текст песни
Нібы знаёмая вуліца, нібы знаёмае надвор'е — халодная восень.Здаецца, пройдзеш колькі крокаў - ув акне гарыць сьвятло: там твае бацькі не спяць.
Як трапіў я ў гэтае дзіўнае напаўмястэчка-напаўвёску
На трыццаць трэцім недарэчным годзе свайго жыцця?
А дванаццатай гадзіне кастрычнік саступае крэсла, лістапад прыходзіць позьні.
Цырымонію пільнуе ставокая, ставухая маўклівая ноч.
Усюды веліч цішыні, і толькі недзе ў вышыні, зьняволеная тэлеграфным дротам, дрыжала нейкая песьня.
Разрывалася на часткі і рассыпалася, як дождж.
Маці кашулю вышывала,
Язьмін ў садзе цьвіў,
Сястра ў дарогу праваджала,
Бацька стары крыжом благаславіў.
Не сухі ліст альховы, ані аркуш паперы, а нібы спалоханая птушка.
Я чуў яе, бачыў яе на ўласныя вочы ў іржавых кратах.
За якімі абразамі, па якіх кутках і каморах, у якіх лясах і пушчах,
Дзе хавалі яе, дзе сьпявалі яе, скуль зьявілася яна?
І вякі бясконцай цемры, вякі дарэмнага чакання, вякі халопства і дурноты,
Вякі сонца і месяца, вякі Вялікага Княства, вякі, калі народ паўстаў,
Благое і добрае, хаўтуры і сьвяты — ўсё разам пераістоцілася ў словы і ноты,
І я не мог сысьці з месца, я застыў, як слуп солі, я слухаў, я маўчаў.
Маці кашулю вышывала,
Язмін ў садзе цьвіў,
Сястра ў дарогу праваджала,
Бацька стары крыжом благаславіў.
Нібы знаёмая вуліца, нібы знаёмыя надворкі — быццам сваё, быццам чужое.
Каля хлявоў, каля гумнаў за маімі плячыма ходзіць восень па склізкіх і голых садах.
Чы затрапеча дубовы лісток на галіне ці скрыпне брамка ў плоце, ці ўпадзе кропля дажджу ў калодзеж —
Я ведаю, гэта мінулае побач, мінулае побач са мною ў шчырых і простых кароткіх радках.
Маці кашулю вышывала,
Язьмін ў садзе цьвіў,
Сястра ў дарогу праваджала,
Бацька стары крыжом благаславіў.
Перевод песни
Like a familiar street, like familiar weather - cold autumn.It seems that you will walk a few steps - the light is on in the window: your parents do not sleep there.
How I got into this strange half-village-half-village
At the thirty-third absurd year of his life?
And at twelve o'clock October gives way to the chair, November comes late.
The ceremony is guarded by a pond, a pond silent night.
Everywhere the majesty of silence, and only somewhere in the height, imprisoned by a telegraph wire, a song trembled.
Torn to pieces and scattered like rain.
Mother embroidered the shirt,
Jasmine bloomed in the garden,
The sister was on her way,
The old man's father blessed the cross.
Not a dry alder leaf, nor a sheet of paper, but like a frightened bird.
I heard her, saw her with my own eyes in the rusty bars.
Behind which icons, in which corners and barns, in which forests and forests,
Where was she buried, where was she sung, where did she appear?
And the ages of endless darkness, the ages of vain expectation, the ages of servitude and folly,
The ages of the sun and the moon, the ages of the Grand Duchy, the ages when the people arose,
Evil and good, feasts and holidays - all together turned into words and notes,
And I couldn’t get out of place, I froze like a pillar of salt, I listened, I was silent.
Mother embroidered the shirt,
Jasmine bloomed in the garden,
The sister was on her way,
The old man's father blessed the cross.
As if a familiar street, as if familiar courtyards - as if their own, as if someone else's.
Near the barns, near the barns behind my shoulders, autumn walks on slippery and bare gardens.
Whether an oak leaf falls on a branch or a wicket creaks in a fence, or a drop of rain falls into a well -
I know it’s the past next to me, the past next to me in sincere and simple short lines.
Mother embroidered the shirt,
Jasmine bloomed in the garden,
The sister was on her way,
The old man's father blessed the cross.